V (w wersji roboczej, surowej i niepełnej)

V.

“Kalahiro – serce tej istoty jest czyste, lecz zmaga się z niegodziwością i występkiem.

Przeprowadź tę istotę w miejsce, gdzie podróżnik się nie męczy, kochanek nie odchodzi, a  głód nie istnieje.”

Jej brew pomknęła jeszcze wyżej, a chłodna zieleń tęczówek powoli zlustrowała mężczyznę. James skrzyżował ręce i spoglądał na nią zaczepnie, gdy najwyraźniej zastanawiała się, czy podjąć wyzwanie. Oboje doskonale wiedzieli, że nie chodziło o normalny, zwykły taniec. W końcu „tańczyli” już przedtem, zaraz po misji na Marsie.

Nie była głupia. Wiedziała o co się rozchodzi i domyślała się, dlaczego to robi. Gdyby to był inny dzień, nie miałaby najmniejszych wątpliwości i bez zastanowienia by się z nim zmierzyła. Jej wątpliwości były jednak innej natury.

- No dalej, Lola. Czyżbyś obawiała się, że nie dotrzymasz mi ritmo?

Parsknęła mimowolnie.

- Lepiej przypomnij sobie nasz ostatni taniec, Vega. Jestem pewna, że z moim rytmem było jak najbardziej w porządku, a sam finał zakończył się nie tak, jakbyś tego - być może - oczekiwał.

Wąska, podłużna blizna na jego twarzy drgnęła, kiedy uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Przyznam, że rzeczywiście miałem nadzieję na inny… final.

Tym razem, zamiast podjąć żart, posłała mu lodowate spojrzenie.

- Stąpasz po niebezpiecznym gruncie, poruczniku.

- Czyżby?

Ewidentnie ją prowokował.

Nie było ku temu żadnych najmniejszych wątpliwości.

I najwyraźniej nie zamierzał przestać.

***

- Alenko.

Początkowo Kaidan nie reagował.

Nie miał na to najmniejszej ochoty.

Siedział na kanapie będącej wyposażeniem pokładu obserwacyjnego na prawej burcie znajdującego się na trzecim poziomie Normandii. Mebel był zaskakująco wygodny, przypominał wydłużony narożnik i na dobrą sprawę nie różnił sie znacząco od tych, jakie można było spotkać w normalnych domostwach. Umeblowanie - jedno z pozostałości po Cerberusie - musiał przyznać, że sprzęt odbudowanej Normandii pod każdym względem był lepszy.

Zmarszczył brwi i odruchowo potarł kciukiem skroń, po czym wpatrzył się w skrawek migotliwej połaci kosmosu za odkrytym obecnie oknem widokowym umiejscowionym naprzeciw.

Okno.

Cholerne okno.

Kolejna różnica, na pierwszej Normandii nie było okien. Bo po jakiego kija załodze potrzebne by było okno? Nie było pokładu obserwacyjnego, relaksacyjnego i Bóg wie jakiego jeszcze. Standardowe, typowo wojskowe uprzyrządowanie - jedynie to, co naprawdę miało się przydać, nic ponadto. Tak było kiedyś. Na SSV Normandii SR-1, zbudowanej przez Przymierze Systemów wespół z Hierarchią Turian.

Kiedyś.

Kiedyś..

...kiedyś wszystko zdawało się być prostsze.

A teraz te cholerne okna dodatkowo posiadały arkusz powłoki alabacyjnej zsuwany podczas bitwy.

Westchnął ciężko.

Wiedział, że się czepiał.

Jakimś cudem udało mu się oderwać od nieprzyjemnych myśli. Zablokował wspomnienia - miał w tym w końcu wprawę: miał na to czas. Najpierw dwa lata dochodzenia do siebie po tym, kiedy Kate zginęła na pokładzie oryginalnej, pierwszej Normandii podczas ratowania upartego tyłka Jeff’a. Potem kolejny rok po niespodziewanym spotkaniu jej na nowo podczas misji na Horyzoncie.

- Alenko? Wiem, że mnie słyszysz. Masz włączony interkom.

Pieprzony Cerberus.

Jakże on nienawidził tej paramilitarnej grupy uznanej powszechnie za organizację terrorystyczną dzięki swoim dążeniom do supremacji ludzkiej w galaktyce. To oni podzielili go z Shepard. To ich wina. Zwiedli ją, posłużyli się - na co świadomie zezwoliła. Musiała wiedzieć, z kim przystaje. 

I przestał jej ufać.

- Kaidan, myślę, że chciałbyś to zobaczyć...

Po raz kolejny zignorował nawoływania głównego sternika Normandii.

Skrzywił się.

Nie, to nie tak.

Cerberus był wygodnym kozłem ofiarnym, idealnym do obwiniania, ale prawda była taka, że gdyby nie oni - gdyby nie przewodzący im Człowiek Iluzja (zwany potocznie TIMem) - nigdy więcej nie ujrzałby już Shepard. Znaleźli ją. Przez dwa lata dosłownie odbudowywali ze szczątek. Licho tylko wie, jak wiele żelastwa i elektroniki mogła mieć w sobie. Jasne, nie podobało mu się to. Miał wątpliwości. Czy wciąż była człowiekiem? Godnym zaufania dowódcą, pod którego komendą odparli atak na Cytadelę przez Suwerena, pierwszego ze Żniwarzy? Czy nadal była kobietą, przez którą złamał regulamin wojskowy i wdał się w romans?

Był w rozsypce. Pogubił się. A potem wszystko spieprzył. Tyle gadał o zaufaniu, ale gdy przyszło co do czego, zawiódł na całej cholernej linii.

Miała rację.

Miał praktykę w odchodzeniu od niej.

- Nie to nie. Dobry show. Będzie więcej popcornu dla reszty.

- Joker, daj ty mi świety spokój z łaski swojej, co? - warknął wreszcie w odpowiedzi.

- Skoro nie chcesz zobaczyć, jak nasza komandor się relaksuje, to twoja sprawa...

--- c.d. cz. 5 n. ---